Mbreti i lumtur dhe populli i tij

Një mbret persian po kënaqej me luksin dhe mirëqenien më të madhe një mbrëmje në pallatin e tij. I tejmbushur nga gëzimi dhe lumturia, ai iu drejtua një njeriu të popullit dhe i tha: “Ky është momenti më i lumtur i gjithë jetës sime. Faleminderit Zotit! Kudo që shikoj shoh mirëqenie dhe lumturi të qeshur. Thesari im është plot, ushtria ime është e kujdesur mirë. Unë kam shumë pallate, vendi im nuk ka kufij, të dashurit e mi janë të begatë, i madh është nderi dhe sundimi im. Çfarë duhet të më mungojë akoma?”

I gjori në portën e pallatit mori guxim dhe foli çiltërsisht: “O ti mbret i sjellshëm! Supozoni se jeni plotësisht i lumtur, i lirë nga çdo shqetësim dhe pikëllim: a nuk ju intereson për ne? Ti thua se nuk ke pikëllim vetë; por a nuk kujdeseni ndonjëherë për të varfërit në vendin tuaj? A është e drejtë dhe me vend që po kaloni kaq mirë dhe ne po jetojmë në një varfëri të tillë, në një mjerim të tillë? Kur sheh hallet dhe hallet tona, si mund të rrish në pallatin tënd, si mund të thuash se je i lirë nga hallet dhe hallet? Si sundimtar, nuk duhet të jesh kaq i varur të mendosh vetëm për veten. Ju duhet të mendoni për ata që janë subjektet tuaja. Nëse ne jemi mirë, edhe ju do të jeni mirë. Nëse ne jemi të mjerë, si mund të jesh i lumtur si mbreti ynë?”

Thelbi i kësaj historie është se ne të gjithë banojmë në të njëjtin glob. Në realitet ne jemi një familje dhe secili prej nesh është një anëtar i saj. Ne të gjithë duhet të jetojmë në lumturinë dhe prosperitetin më të madh të mundshëm nën një qeveri dhe kushtetutë të drejtë, në përputhje me kënaqësinë e Perëndisë, dhe në këtë mënyrë të na bëjë të lumtur; sepse kjo jetë është një gjë e përkohshme.

Nëse njeriu do të ekzistonte vetëm për t'u kujdesur për veten, ai nuk do të ishte gjë tjetër veçse një kafshë; sepse vetëm kafshët janë kaq egoiste. Nëse grumbulloni një mijë dele në një pus dhe therni nëntëqind e nëntëdhjetë e nëntë prej tyre, një dele e mbijetuar do të vazhdojë të kullosë qetësisht; nuk do të mendojë për të tjerët, nuk do të shqetësohet për delen e humbur. Atij nuk do ta shqetësojë që mishi dhe gjaku i tij ka vdekur dhe ka humbur ose është therur. Pra, kujdesi vetëm për veten është një prirje shtazore. Është një mënyrë jetese e kafshëve të jesh vetëm dhe i vetmuar. Është një përpjekje e kafshëve që të kujdeseni vetëm për rehatinë tuaj. Por njeriu u krijua për të qenë njeri: të jetë i drejtë, i mëshirshëm, i sjellshëm me të gjithë llojet e tij, duke mos kërkuar kurrë të shërohet ndërsa të tjerët jetojnë në nevojë dhe mjerim; sepse një sjellje e tillë e keqe do të ishte një tipar kafshësh, jo njerëzore. Jo, njeriu më mirë duhet të marrë mbi vete barrë që të tjerët të gëzojnë begati; ai duhet të marrë përsipër dhimbjet për t'u sjellë lumturi dhe mirëqenie të tjerëve. Këto janë tipare njerëzore. Ky është mishërim. Përndryshe, njeriu nuk është njeri, por më pak se një kafshë.

Kush mendon vetëm për veten e jo për të tjerët është pa dyshim inferior ndaj kafshës, sepse kafsha nuk është e pajisur me arsye. Kafsha ka një justifikim; por njeriu ka kuptueshmëri, drejtësi dhe dhembshuri. Nëse i posedon të gjitha këto aftësi, nuk duhet t'i lërë të shkojnë dëm. Ai që është aq zemërgur sa mendon vetëm për rehatinë e tij, nuk mund të quhet njeri.

Tekst nga "Letrat Bahai, Numri 39, Janar 1970"

---

Fisnik Komoni është Inxhinier ndërtimi, këshillues financiar dhe profesinal, investor në patundshmëri si dhe këshillues për ushqim dhe shëndet të përgjithshëm” i trajnuar dhe çertertifikuar nga Akademia e Mjekësisë Natyrore (AKN - Akademie der Naturheilkunde) në Zvicërr.